ญาณ หรือ ยาน รามศิริ

วันที่ ๑๖ มกราคม พ.ศ. ๒๔๓๐ วันจันทร์ ขึ้น ๓ ค่ำ ปีกุน

บ้านนาโป่ง บ้างก็ว่า บ้านหนองบอน ตำบลหนองใน (ปัจจุบัน เป็น ตำบลนาโป่ง) อำเภอเมือง จังหวัดเลย

นายใส หรือสาย กับ นางแก้ว รามศิริ ตระกูลช่างตีเหล็ก

เป็นบุตรคนที่ ๒ ในพี่น้อง ๒ คน

พ.ศ. ๒๔๓๙ อายุ ๙ ปี ที่วัดโพธิ์ชัย บ้าน นาโป่ง ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย มีพระอาจารย์คำมา

เป็นพระอุปัชฌาย์ และ พระ อาจารย์อ้วน เจ้าอาวาสวัดโพธิ์ชัย เป็นพระพี่เลี้ยง

พ.ศ. ๒๔๕๑ (มหานิกาย)ที่วัดสร้างก่อนอก อำเภอหัวตะพาน จังหวัดอุบลราชธานี โดยมี พระอาจารย์แว่น

เป็นพระอุปัชฌาย์ ญัตติเป็นพระธรรมยุตที่วัดเจดีย์หลวง จังหวัดเชียงใหม่ เมื่อปี ๒๔๗๐ โดยมีพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ (จันทร์ สิริจนฺโท) เป็นพระอุปัชฌาย์

เมื่ออายุ ๕ ขวบ ก่อนที่มารดาจะเสียชีวิต ได้เรียกไปสั่งเสียว่า "ลูกเอ๋ย แม่ยินดีต่อลูก สมบัติใด ๆ ในโลกนี้ จะเป็นกี่ล้านกี่โกฏิก็ตาม

แม่ก็ไม่ยินดี และแม่จะยินดีมาก ถ้าลูกจะบวชให้แม่จนตายในผ้าเหลือง ไม่ต้องสึก ออกมามีเมีย นะลูกนะ" ท่านจึงอยู่ในความดูแลของตากับยายขุนแก้ว เมื่อเป็นบวชสามเณรเนื่องจากวัดโพธิ์ชัยไม่มีการศึกษาเล่าเรียนเพราะขาดครูสอน ท่านจึงอยู่ตามสบายคือ สวดมนต์ไหว้พระบ้างเล่นบ้างตามประสาเด็ก ต่อมาได้ถูกส่งไปเรียนมูลกัจจายน์ ที่ วัดสร้างก่อ อำเภอหัวสะพาน จังหวัดอุบลราชธานี จนครบอุปสมบท ต่อมาครูบาอาจารย์ที่สอนได้พากันสึกหมดท่านจึงคิดว่า บรรดาครูอาจารย์เหล่านั้น สึกออกไปล้วนเพราะ อำนาจของกามทั้งสิ้น จึงระลึกนึกถึง คำเตือนของแม่และยาย และเกิดความคิดขึ้นมาว่าการออกปฏิบัติ เป็นทางเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้บวชอยู่ได้ตลอดชีวิต เหมือนกับครูบาอาจารย์ทั้งหลายที่ได้ออกไปปฏิบัติอยู่กันตามป่าเขา ไม่อาลัยอาวรณ์อยู่กับหมู่คณะ จึงได้ตัดสินใจไปหาครูบาอาจารย์
ท่านจึงเดินทางไปพบหลวงปู่มั่น ด้วยได้ยินกิตติศัพท์ ที่บ้านดงมะไฟ ต.บ้านค้อ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี คำแรกที่หลวงปู่มั่นสั่งสอนก็คือ "ต่อไปนี้ให้ภาวนา ความรู้ที่เรียนมา ให้เอาใส่ตู้ไว้ก่อน" ซึ่งทำให้ท่านรู้สึกยินดีมาก ท่านได้จาริกธุดงค์ไปทางภาคเหนือและพม่าระหว่างนั้นได้พบหลวงปู่ขาวที่ถ้ำแก่งหลวง ลำปางจึงชักชวนกันไปหาหลวงปู่มั่น ที่บ้านป่าเมี่ยง อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ ๒ ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่ถ้ำเชียงดาวกับหลวงปู่มั่นและหลวงปู่ตื้อ อจลธัมโม ซึ่งเป็นพระสหายของท่าน นับตั้งแต่ท่านขึ้นไปภาคเหนือแล้ว ก็ไม่เคยไปจำพรรษาที่ภาคอื่นอีกเลย ท่านเคยพำนักอยู่บนดอยสูงกับชาวเขาเกือบทุกเผ่าที่อยู่ในป่าเขาภาคเหนือตอนบน ในปี พ.ศ.๒๕๐๕พระอาจารย์หนู สุจิตฺโต ได้นิมนต์ท่านให้ไปรักษาโรคและอยู่ด้วยกันที่วัดดอยแม่ปั๋ง จึงนับได้ว่า วัดดอยแม่ปั๋ง เป็นสถานที่ซึ่ง หลวงปู่อยู่จำพรรษามาตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๐๕ จนเป็นที่รู้จักของประชาชนอย่างกว้างขวางในฐานะพระผู้ปฏิบัติธรรมชั้นสูงและเผยแพร่คำสอนอย่างลึกซึ้งจวบจนมรณภาพ

วันที่ ๒ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๒๘ ที่โรงพยาบาลมหาราช อายุ ๙๘ ปี

* บรรพชาเป็นสามเณรแล้ว จึงเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น แหวน

“...การต่อสู้กามกิเลส เป็นสงครามอันยิ่งใหญ่ กามกิเลสนี้ร้ายนัก มันมาทุกทิศทุกทาง หาก พิจารณาให้รู้แจ้งเห็นจริง

หน้าหลัก | หน้าก่อน | หน้าต่อไป